W Polsce występują: nawłoć pospolita (Solidago virgaurea), nawłoć późna nazywana również olbrzymią (Solidago gigantea), nawłoć kanadyjska (Solidago canadensis), nawłoć ogrodowa będąca sztucznym kultywarem (mieszanka dwóch gatunków).

Pszczelarzom znana jest szczególnie nawłoć kanadyjska i nawłoć późna (olbrzymia) z powodu wysokiej wydajności miodnej. Są to jednak gatunki zaliczane do inwazyjnych.

Sprowadzone zostały w XVII w. do Wielkiej Brytanii w celach ozdobnych, ale przez swoją ekspansywność nawłoć w stosukowo krótkim czasie rozprzestrzeniła się na całą niemal Europę. W Polsce stwierdzona po raz pierwszy w roku 1872.

Nawłoć jest rośliną długowieczną, może rosnąć nawet około 100 lat jednocześnie wypierając z zajmowanych siedlisk rodzime gatunki roślin doprowadzając do zubożenia ekosystemu. Udowodniono, że nawłoć formując zwarte łany może doprowadzić do spadku liczby zapylaczy nawet do 90%. Jest również bezpośrednim zagrożeniem dla takich roślin jak wilczomlecz, ziemowit jesienny, turzyca Hartmana, fiołek drobny. Mimo swojej niewątpliwe znaczącej roli w współczesnym pszczelarstwie nawłoć nie powinna być rozmnażana, a jej obecne stanowiska powinny być ściśle kontrolowane.